We hadden onlangs aanleiding om een feestje te organiseren. Op tijd was ik begonnen met de organisatie. Een onderdeel daarvan was het inhuren van servies, bestek en glaswerk bij een partyverhuurbedrijf. Verschillende uitwisselingen met dat bedrijf volgden en de bestelling werd bevestigd. Op de dag van het feestje belde ik in de middag toch enigszins ongerust waar de levering bleef. ‘Welke levering?’ was de reactie van de man aan de andere kant van de lijn.
Op dat moment overvalt zo’n boodschap je, met allerlei innerlijke emoties tot gevolg. De order werd wel gevonden maar het bedrijf kon niets meer voor mij doen. Medewerkers waren al naar huis en er waren ook geen materialen meer om uit te lenen, het was immers hoogseizoen. Wat mij het meest boos maakte was de onverschilligheid aan de andere kant van de lijn. Er volgde nog een ‘ehh sorry…’ maar zo zonder overtuiging dat het mijn vuurtje verder aanwakkerde in plaats van mijn emotie te sussen.
Ik zou zorg nooit willen vergelijken met borden, bestek en glazen maar wat als wij in de zorg nu niet kunnen leveren? Wachtlijsten, zo noemen we dat in onze wereld. Wachtlijsten worden gevormd door mensen die een overeengekomen hulpvraag hebben maar niet geholpen worden.
Ook dat heb ik recent meegemaakt. Een zeer dierbare die begin juni al te horen kreeg dat een belangrijke operatie werd uitgesteld tot september omdat de roosters in de zomer geen ruimte bieden. Nu is er een tweede telefoontje overheen gekomen dat september ook niet gaat lukken en dat het oktober wordt maar zonder garantie. Natuurlijk hebben we zorgen om de medische impact van het uitstel. Wat ons nu kan helpen? Een advies hoe om te gaan met de preoperatieve stress bijvoorbeeld. De emotionele belasting werd in dit geval niet eens besproken.
Ons zorgsysteem rammelt op zijn fundament en dat gaat in de nabije toekomst alleen maar verder toenemen. Juist daarom, laten we alsjeblieft nadenken hoe we daar mensgericht mee omgaan. Stress is in een recente studie beschreven als belangrijke bron van oplopend ziekteverzuim. Dat terwijl er enorm veel kennis is over manieren die ingezet kunnen worden om met stress om te gaan. Wat vinden jullie? Zullen we een handreiking voor patiënten maken die met dergelijk uitstel geconfronteerd worden? Wij denken graag mee als er iemand is die de handschoen samen met ons wil oppakken. Voelt toch veel beter dan een vaag ‘ehh sorry…’.
By the way, ons feestje is gewoon doorgegaan en was reuzeleuk. Het is dus helemaal goed gekomen.
Wens jullie een geweldige zomer.
