De laatste maanden van het jaar zijn keer op keer ook de drukste maanden van het jaar.

Ik doel dan niet op de feestdrukte, maar puur op werk gerelateerde drukte. Projecten en tal van andere activiteiten moeten ineens afgerond worden en wel voor het einde van het jaar. Of liever een week daarvoor, voordat je collega’s met kerstvakantie gaan. Je kunt de leukste baan van de wereld hebben en de fijnste collega’s, maar toch wanneer alles tegelijk komt en de druk fors oploopt, is het niet altijd even leuk meer. Herkenbaar? Voor mij in ieder geval wel. En dat terwijl we de draad na oud en nieuw allemaal gewoon weer oppakken en we in deze maanden dus ook wel wat vaker nee kunnen zeggen. Maar hoe?

Onlangs las ik een bericht van ‘’Mentale Kracht 040’’, een initiatief van GGzE, over het dilemma van ‘’nee’’ zeggen. Nee zeggen lijkt erg moeilijk, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Het zijn onze overtuigingen die ervoor zorgen dat we liever ja zeggen. Bijvoorbeeld omdat je denkt dat je dan aardiger gevonden wordt. Die overtuigingen en onderliggende angsten maken nee zeggen zo ingewikkeld. Dit bericht zette mij dan ook aan het denken over mijn eigen ja’s en nee’s in het (werkende) leven en dan vooral in combinatie met de moeilijke periode waar we ons op dit moment in bevinden. Ook ik zeg soms ja vanuit een persoonlijke overtuiging, terwijl ik eigenlijk liever nee had willen zeggen. Met als risico dat de kwaliteit van mijn werk minder wordt en dat ik uitgeblust raak. Beide ongewenst.

Al nadenkend over het dilemma van nee zeggen, besef ik mij dat wij (werkend op kantoor) meestal de ruimte hebben om nee te zeggen. Niemand zal er iets van krijgen, het komt je eigen welzijn vaak ten goede en bovendien is het heel menselijk. Dit in tegenstelling tot onze collega’s die met de handen aan het bed staan. Waar nee zeggen niet menselijk, maar juist onmenselijk is en waar een ‘’nee’’ een ernstig gevolg voor een ander kan hebben. En juist daar vragen we momenteel het maximale van té veel zorgverleners. Alleen mijn/ons gedrag kan op korte termijn bijdragen en voorkomen dat de zorg nog meer nee moet zeggen tegen patiënten met een planbare zorgvraag.

En dat besef plaatst het dilemma van nee zeggen voor mij plotseling in perspectief. Wij kúnnen nee zeggen. Laten we dat dan ook wat vaker doen. In ons werk, maar ook privé. Voor ons eigen welzijn, maar ook wanneer het om het algemeen belang gaat. Dat gaat ons helpen om een grotere nee in de zorg te voorkomen. Want een nee in de zorg? Nee dat kan echt niet. Ik doe volop mee!

Ik wens ons allen veel gezondheid toe en volgend jaar een grote ja op leren leven met een beheersbaar corona virus.

Fijne feestdagen,

Marita