Als je al heel lang betrokken bent bij de zorg voor je schoonmoeder die je zeer lief is, is het moeilijk te begrijpen waarom die betrokkenheid soms beperkt wordt zodra ze in een verpleeghuis of ziekenhuis terechtkomt. We hebben het hier over mijn schoonmoeder waarvan ik weet wat haar behoeften en gewoonten zijn, en voor wie ik met liefde gezorgd heb. Het kan frustrerend zijn om dan ineens aan de zijlijn te komen staan wanneer je niet mondig genoeg bent om je plek op te eisen, zelfs al zijn de intenties van de zorgprofessionals alleen maar goed bedoeld. Het is volledig de omgekeerde wereld om naasten bij de zorg te moeten betrekken. Zij zijn betrokken en juist zij betrekken de professionele zorg.

In mijn gesprekken met professionals blijkt iedere keer weer hoe we alle uitzonderingen kennen. De client die geen naasten heeft, de naaste die het zwaar heeft en op dit moment overbelast is en de naaste die niets wil doen. Het komt zeker voor, maar laten we eerlijk zijn, dit is niet de grootste groep.

Het is niet dat ik de kennis en expertise van zorgprofessionals niet gewaardeerd heb – integendeel, ik heb veel respect gehad voor hun liefdevolle werk en de waardevolle adviezen die ze ons gaven. Maar het is ook belangrijk om ruimte te geven aan ons, de naasten, om op onze eigen manier voor onze dierbaren te zorgen. Wij zijn degenen die al jaren dag in dag uit zorgen, vaak zonder enige formele training maar met een schat aan ervaring en liefde.

Er zijn in Nederland zo’n 6 miljoen mantelzorgers die dagelijks zorg verlenen. Sommigen van ons helpen met kleine taken, anderen bieden intensieve zorg die zwaar en belastend kan zijn. Wij hebben misschien geen diploma in de zorg, maar we zijn wel ervaringsdeskundigen. Deze ervaring is goud waard en verdient erkenning.

Toen mijn schoonmoeder bijvoorbeeld in een verpleeghuis ging wonen, wilde ik graag betrokken blijven. Maar bij de verhuizing werden al meteen kleine taken zoals het wekelijkse INR-prikken overgenomen. Ik wilde er voor haar zijn en daar was de wekelijkse prik, die ook wel eens niet goed ging, onderdeel van. Het was van ons!

Als we altijd al samen een bepaalde routine hadden, waarom zouden we die dan ineens moeten veranderen? Natuurlijk is het fijn en waardevol wanneer zorgprofessionals advies geven, maar geef ons alsjeblieft ook de ruimte om dingen op onze manier te doen, zolang het geen kwaad kan.

Het gaat er niet om dat we de hulp van naasten nu hard nodig hebben. Het gaat erom dat we leren zien wat excellente mensgerichte zorg is. Namelijk ook de veel minder professionele, maar wel persoonlijke zorgtaakjes tussen een naaste en een client.

Mam, ik mis je!❤️